Tylne koło ponownie zawiodło, a tym razem z naprawą nie pójdzie łatwo. Jednak w podróżach nie chodzi o to, żeby było łatwo.
Etap pierwszy, diagnoza. Jestem w hotelu, rower i bagaże mam wrzucone do dużej kanciapy na tyłach budynku. Do rozebrania piasty potrzebuję młotek. Ten zawsze w hotelu się znajdzie. Można uskutecznić typowy dialog z recepcjonistą
- Dzień dobry, czy można od Pana pożyczyć młotek?
- Młotek?
- Tak, młotek. Potrzebuję zrobić coś przy rowerze.
- (recepcjonista sięga za kontuar) Proszę bardzo.
Pamiętajcie, każdy szanujący się recepcjonista ma młotek pod ręką.
Idę na zaplecze, wyjmuję koło z roweru. Czynności rozbiórkowe piasty przerywam w momencie odkręcania kapsli. Z prawej strony mam zablokowaną oś kluczem, a drugą mogę bez oporu obracać w rękach. Następuje chwila na uruchomienie tych kilku zwojów w mózgu, które zostały sprawne i dojścia do jedynego słusznego wniosku. Obecnie oś w piaście koła stanowi dwie rozłączne części, a jedyne co trzyma całość w jednym kawałku, to chiński tytanowy szybkozamykacz z aliexpress. Mówiąc krótko, jest chujowo.
Etap drugi, szukanie możliwych rozwiązań. Pierwsza i najprostsza, wymiana osi, jest niezbyt realna. Szansa na nabycie zastępczej, akurat do mojego modelu piasty, jest bliska zeru. Opcja numer dwa, zdobycie nowej piasty i przeplecenie koła. Zdobycie piasty o zbliżonych wymiarach i tej samej liczbie otworów na szprychy, powinno być dużo prostsze niż kupno osi. W dodatku zostaje mi obręcz i szprychy, których jestem pewien. Opcja numer trzy, to kupno całego nowego koła w rozmiarze 26″. Tyle, że dostać dobre koło, które nada się pod sakwy, nawet w europejskim sklepie, nie jest prostą sprawą.
Można rozważać różne opcje, jeśli ma się jakikolwiek wybór. To nie są Niderlandy, kultury jazdy na rowerze tutaj nie ma, bo do tego trzeba być trochę masochistą przy tym ukształtowaniu terenu. Po krótkim poszperaniu w internecie, najbliższe sklepy w Peru, które oferują to, czego potrzebuję, znajdują się w Abancay, z którego właśnie przyjechałem, i w Arequipie, do której też wracać nie zamierzam.
Moja trasa prowadzi teraz do Boliwii. Choć nie zamierzałem zjeżdżać do La Paz, chyba będę musiał. Znajduję w internecie namiar na Cristiana, który prowadzi Casa de Ciclistas w La Paz. Dom rowerzysty to taki południowoamerykański wynalazek, nieco rozszerzona wersja Warmshowers. Są to miejsca, gdzie za niewielką opłatą można przenocować, naprawić rower i spotkać innych podróżnych, prowadzone pro publico bono. Jak dotąd nie miałem okazji z nich korzystać. Zapytałem się Cristiana mailowo, czy w La Paz jestem w stanie wykonać naprawę. Dość szybko dostałem odpowiedź, że nie będzie z tym problemu i pomoże mi w tym temacie.
Jedyny problem pozostał w tym, że jestem w Puno, w Peru, a do La Paz w Boliwii mam jeszcze 300 km. Droga jest względnie „płaska”, ale to nie zmienia faktu, że tylne koło trzyma się na szybkozamykaczu piasty, a podczas jazdy nie mogę przerwać pedałowania. Mam „ostre koło” w wersji z biegami. Jeśli przerwę pedałowanie w trakcie jazdy, rozpieprzę napęd. Z drugiej strony, nie jest to pusta droga, jak szlag trafi rower, to najwyżej zapakuję się do busa i przejadę ten odcinek na nieswoich kołach. Postanawiam zaryzykować.
W tak zwanym międzyczasie można trochę osłodzić sobie problemy, korzystając z tego, że Puno trochę turystów przyciąga. Jak są turyści, to pojawiają się takie zdobycze cywilizacji, jak pizza z pieca i dobra kawa. Ponadto coraz bliżej do świąt Bożego Narodzenia. W sklepach w wielu miejscach pojawia się Panettone w ozdobnych pudełkach. Tradycyjne włoskie świąteczne ciasto, dobrze przyjęło się w Peru i Boliwii.
Wieczorem załapuje się na paradę na starym mieście. Cała ulica, kilka przecznic, tańczy i gra. Jest głośno i kolorowo. Na czele pochodu jest postawiona figura Matki Boskiej oraz hostia. No i kto powiedział, że uroczystości religijne muszą być nudne i patetyczne?