Podróże Globalbusa

Poza zamierzonym przesuwaniem się na mapie coraz to dalej na zachód, jeszcze w domu, siedząc nad mapami zaplanowałem, że zrobię pętelkę na północ od Murun. O tym co się tam znajduje, miałem dość mgliste pojęcie. Była to jedna z lepszych niespodzianek w tej podróży.
Czytaj dalej Jezioro Hovsgol i dolina Darhad

Przemieszczanie się po Ułan Bator to mało przyjemna rzecz, więc chcąc sobie oszczędzić nerwów, zaplanowałem, że do drogi w stronę Darhan dostanę się „skrótem” przez góry. Pozostało wybrać odpowiednią dolinkę, która schodzi do miasta i wybrać się w górę.

Na noc odbijam od drogi i chowam się z namiotem w obniżeniu terenu, byle nie wiało. W końcu to pustynia. Rano okazuje się, że przewidywania co do pogody można sobie darować. Leje deszcz! Całe szczęście, że jest już asfalt, bo ziemia zamieniła się w błoto. Czas ubrać kurtkę i jechać do Sainszandu.

Po przekroczeniu przełęczy czekał mnie zupełnie odmienny krajobraz. Z początku trafiłem na zielone tereny, które w sezonie są zapewne pełne turystów, ale zamknięta droga na przełęcz skutecznie mnie przed nimi ochroniła. Pierwsze miasto po drodze, Datan, wyglądało jak z planu westernu. Przed budynkami stały nawet drewniane poręcze do przypięcia konia. Zakładam, że to przystosowanie ze względów turystycznych.

Jako, że dostałem się na otwarte przestrzenie, tutaj zaczyna bardziej hulać wiatr. Na szczęście od paru dekad trwa w Chinach program zalesiania stepów.
Techniki są różne, ale na tym obszarze najpopularniejsze jest robienie dość dużych dziur w ziemi, gdzie wkopuje się sadzonki drzew. Zanim wyrosną nad powierzchnię, zdążą się ukorzenić i będą bardziej odporne na wiatr. Co by nie mówić, wbrew krytycznym opiniom, to działa!


W czasie dalszej podróży, obserwowałem mongolskie starania, po tamtej stronie granicy, to wybitnie nie działa…

Z umiarkowanym wiatrem w pysk, udałem się w drogę na zachód. Zapomniałem o tym, że ośrodki miejskie zaczęły być nieco bardziej rozrzedzone i na kolację w mieście Baocheng wpadłem już po zmroku. Na szczęście, udało mi się znaleźć knajpę przed zamknięciem, kolejny raz wywołując konsternację wśród obsługi. Pierwszy raz na stół wjechała herbata z mlekiem (a raczej mleko zabarwione herbatą). Chyba nie ma innej rzeczy, która tak mocno kojarzy mi się Mongolią.
Po zmroku miasto zamiera, chociaż w tym klimacie, w większości miejsc w Europie dopiero zaczynało by się życie. Udaje mi się zlokalizować sklep, by kupić sobie piwo i mogę zawijać się na nocleg.

Następnego dnia zostało mi około 30 km, aby skręcić z kierunku północnego na zachodni. Krajobraz zmienia się w półpustynię ze szczątkową roślinnością. Pustka zniekształca perspektywę, wydaje się, że jest zupełnie płasko. Jednak jadący w oddali pociąg, który porusza się zygzakiem, uświadamia, że płasko być nie może.

Jadę z wiatrem w pysk, osiągając zawrotną średnią 10km/h. Przy jednym z wiaduktów zatrzymuję się, aby chwilę odetchnąć. W przestrzeni pod wiaduktem wiatr zaczyna się kręcić, tworząc mini wiry z piasku. Zacząłem się wtedy zastanawiać, czy nie jestem przypadkiem debilem, wybierając trasę ze wschodu na zachód? Na szczęście wykręciłem spory zapas czasu, więc ważnością wizy nie musiałem się martwić, zostało tylko jechać do przodu.

Następny przystanek, wiocha po środku niczego. Szukam sklepu, jest jakiś, ale poza klientami grającymi w karty, na półkach praktycznie nic. Za paręset metrów, po drugiej stronie ulicy, znajduje się sklep o asortymencie lepszym niż w większości miast. Są nawet świeże owoce. Ot, uroki poruszania się tam, gdzie nawet szyldu nie udaje mi się rozszyfrować.

Następnym celem w mojej podróży, było dojechanie nad zatokę Bohaj, a konkretniej do twierdzy Shanhaiguan, gdzie położony jest jeden z krańców Wielkiego Muru. Charakter drogi też się zmienił, przyszło mi wjechać w gęściej zaludnione i bardziej uprzemysłowione tereny prowincji Liaoning.

Aby dostać się nad wybrzeże, pozostało przebić się przez resztę gór wschodniomandżurskich na niziny. Oczywiście w Chinach ciężko się nudzić, więc o paru dziwnych zdarzeniach warto opowiedzieć.

Na pierwsze z nich nie musiałem długo czekać. Gdy zjechałem do płaskiej doliny rzeki Ai i zacząłem szukać jakiejś jadłodajni. Zacząłem się kręcić po wsi Dabao, szukając czegoś, co przypomina knajpę. Wróciłem się kawałek z powrotem i wszedłem do pustej restauracji, w której była tylko obsługa. Na blacie leżały przygotowane potrawy, gotowe do wrzucenia na wok i podania. Wypatrzyłem kawałki bakłażana, ponacinane i wypełnione farszem z czosnku. Poprosiłem o porcję i zasiadłem do stołu. Jednak zanim wjechało główne danie, podano mi sałatkę ze składników, które nawet dzisiaj trudno jest mi rozpoznać. Była całkiem niezła. Zanim skończyłem, wjechało główne danie. Najlepszy bakłażan jakiego w życiu jadłem. Na koniec deser, truskawki podawane z białą posiekaną rzodkiewką. Na przeciwko mnie, do stolika dosiadł się kucharz, który przygotował dla siebie zupę. Kelnerka starała się na różne sposoby dowiedzieć się, skąd jestem i co taki dziwny gość robi tutaj. Pokazała swój dowód osobisty, powiedziała „Zhongguo”, więc wystarczyło odpowiedzieć „Po la”. Chińczycy to nie Amerykanie, wiedzą doskonale, że istnieje taki kraj jak Polska i mniej więcej ogarniają gdzie to jest.

Byłem dość konkretnie głodny, ale wszystkiego jednak nie zmogłem. Zacząłem się zastanawiać, ile mnie ten posiłek będzie kosztować. Truskawki dopiero zaczynały sezon i tanie nie były. Okazało się, że kompletnie nic. Taki tam rasizm. Jedyna rzecz, jaką miałem i która nadawała się na pamiątkę, to moneta z polskim orzełkiem, która ostała się w portfelu. Wymieniliśmy się uściskami, otrzymałem jeszcze wodę w butelkach na drogę.

Drugiej dziwnej sytuacji nie musiałem długo szukać. W drodze do Fengcheng, znalazłem kawałek iglastego zagajnika. Wjechałem tam po zmroku, nie budząc niczyich podejrzeń. Noc przebiegła spokojnie, ale pobudka była ciekawa. Nad ranem słysząc hałas, otworzyłem namiot i wśród drzew, nad namiotem, ujrzałem chińskiego drwala, z wielką belką drewna na ramieniu. Byłem podobnie zdziwiony jak i on. Chwilę na siebie popatrzyliśmy, po czym oddalił się w swoją stronę. Zwinąłem obozowisko i pojechałem w dalszą drogę.

Do osiągnięcia płaskości wystarczyło przejechanie dwóch miast, kilku mniejszych górek i jednej przełęczy. Niestety coraz bardziej tłoczną drogą. 

W raz z osiąganymi celami, rosną ambicje. Był początek 2015 roku, kiedy stwierdziłem, że na koniec studiów chce się wybrać gdzieś zdecydowanie dalej i dłużej niż dotychczas. Na razie bez konkretnego planu, zdecydowałem się na bliżej nieokreśloną Azję Środkową.
Czytaj dalej Pomysł na Azję